Ciekawe miejsca w pobliżu: Hotel Prezydent

Centralne Muzeum Włókiennictwa w Łodzi istnieje od 1960 r. O jego wyjątkowości stanowią siedziba, kolekcja i światowa renoma.

Ulokowane w okazałym kompleksie klasycystycznych budynków Białej Fabryki Ludwika Geyera, jest obecnie największym muzeum włókiennictwa w Europie. Stosunkowa młoda kolekcja obejmuje różnorodne eksponaty związane z włókienniczym procesem produkcyjnym: narzędzia, maszyny i dokumenty dawnych zakładów produkcyjnych, papiery wartościowe spółek włókienniczych, projekty tekstyliów, tkaniny artystyczne, przemysłowe i ludowe, odzież i akcesoria strojów.

Zrewitalizowaną przestrzeń pofabryczną uzupełnia Skansen Łódzkiej Architektury Drewnianej, w którym znajduje się 8 obiektów typowych dla zabudowy Łodzi z XIX w. i pocz. XX w.: 4 domy rzemieślnicze, dom czynszowy, willa letniskowa, budynek przystanku tramwajowego i kościół z Nowosolnej. Po translokacji wszystkie budynki poddano gruntownej renowacji, podczas której przywrócono im pierwotną kolorystykę, a niektóre elementy zrekonstruowano.

Atrakcyjna przestrzeń, zrewitalizowana z wyjątkowym poszanowaniem historii, skłania muzeum i niezależnych organizatorów do lokowania na terenie Białej Fabryki i skansenu masowych imprez kulturalnych np. pokazów mody czy koncertów. W 2013 r. przestrzeń wystawiennicza muzeum powiększyła się o zrewitalizowany budynek „Kotłowni”, w którym powstało muzeum interaktywne, wykorzystujące nowoczesne techniki multimedialne.

Wystawy stałe:

-Z modą przez XX wiek

-Rekonstrukcja tkalni z przełomu XIX/XX w. Prezentacja maszyn w ruchu

-Dawne zakłady Ludwika Geyera 1828 - 2002

-Narzędzia i maszyny włókiennicze w zbiorach Centralnego Muzeum Włókiennictwa

- Muzeum interaktywne „Kotłownia”

w Skansenie Łódzkiej Architektury Drewnianej:

-Rekonstrukcja wnętrz mieszkań robotniczych z lat 20. i 30. XX w.

-Rekonstrukcja wnętrza izby warsztatowej z I poł. XIX w.

- W kuchni Pani Goldbergowej

- Nasza szafa- projekt edukacyjno-animacyjny http://szafa.muzeumwlokiennictwa.pl

Centralne Muzeum Włókiennictwa w Łodzi

ul. Piotrkowska 282

93 - 034 Łódź

tel. (42) 684 33 55

sekretariat@muzeumwlokiennictwa.pl

http://www.muzeumwlokiennictwa.pl

Godziny otwarcia

Poniedziałek        nieczynne
Wtorek                9.00 - 17.00
Środa                  9.00 - 17.00
Czwartek             11.00 - 19.00
Piątek                  9.00 - 17.00
Sobota               11.00 - 16.00
Niedziela              11.00 - 16.00

Cennik:

Bilet wstępu normalny - 10 zł
Bilet wstępu ulgowy - 6 zł

Sobota jest dniem bezpłatnego wstępu na wystawy stałe (zwiedzanie wystaw bez opieki przewodnika muzealnego).

Dzieciom i młodzieży do 16 roku życia  przysługuje bezpłatny wstęp na wystawę maszyn w ruchu, do skansenu oraz Muzeum interaktywnego „Kotłownia”.

Fotografie:Lech Andrzejewski

Muzeum w Nieborowie i Arkadii powstało w 1945 roku. W jego skład wchodzą Pałac Radziwiłłów wraz z ogrodem w Nieborowie i Ogród Romantyczny Heleny Radziwiłłowej w Arkadii. W pałacu znajduje się obecnie muzeum wnętrz rezydencji pałacowej z XVII-XIX wieku, oparte na ocalałym wyposażeniu pałacu i jego kolekcjach (rzeźba, obrazy, grafika, meble, brązy, porcelana i szkło, srebra, zegary, tkaniny, zbiory biblioteczne), uzupełnione obiektami sztuki i rzemiosła artystycznego ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie. Pałac i ogród regularny (francuski) w Nieborowie oraz angielski (sentymentalno-romantyczny) w Arkadii po renowacji i uporządkowaniu zostały udostępnione zwiedzającym jako stylowe pałacowo-ogrodowe założenie rezydencjonalne. Helena Radziwiłłowa zgromadziła w Arkadii bogatą kolekcję sztuki antycznej oraz rzeźb antykizujących i kopii dzieł antycznych, a także ,,starożytności'' średniowiecznych i renesansowych, z których utworzyła swoiste muzeum w Świątyni Diany. Znalazły się w nim Głowa Niobe, Popiersie Rzymianki, grecko-rzymskie stele, sarkofagi i urny grobowe, ozdoby ogrodowe, architektoniczne elementy lapidariane oraz obiekty  antykizujące, jak rzeźba Śpiącej Ariadny, popiersie Meleagra, młodego Rzyminina, Trójnóg Stanisława Augusta, a także manierystyczny Maszkaron Guglielmo della Porta i hermy dłuta Michałowicza z Urzędowa.
source: http://www.nieborow.art.pl/

Farma Iluzji to jeden z najmłodszych parków na mapie turystycznej Polski.
Na ponad 4 hektarach urokliwego krajobrazowo miejsca ulokowano kilkadziesiąt mniejszych i większych atrakcji dla dorosłych i dzieci w każdym wieku.
Znajdują się tu zarówno eksponaty ze świata iluzji optycznych, duże budowle, które zmieniają prawa grawitacji, jaki i miejsca do zabawy i wypoczynku - plaża, labirynty, place zabaw, ogniska, grille i wiele, wiele innych.
 

Najważniejszą atrakcją jest Latająca Chata Tajemnic. Uniesiona z jednej strony na gigantycznych balonach zachwyca już z zewnątrz. Prawdziwe wrażenia czekają jednak po przekroczeniu jej progu...
Podobnie jest z Tunelem Zapomnienia - niepozorny budynek kryje w środku atrakcję, która może być wyzwaniem dla zmysłów największego sceptyka.
Od niedawna można także przeżyć Iluzję czasu - cofając się do czasów starożytnego Egiptu. Grobowiec Faraona - ta atrakcja łączy w sobie edukację i rozrywkę z dreszczykiem. Spotkanie z mumią gwarantowane.
Oprócz atrakcji w pomieszczeniach - na Farmie Iluzji ulokowano wiele mniejszych instalacji zaprzeczających zmysłom. Niemożliwy Trójkąt, Lewitujący Kran, Studnia nieskończoności  to tylko przykłady.  Warto również pamiętać o samym terenie. Lokalizacja w środku lasu, drzewa, stawy, czyste powietrze i dużo trawy na której można rozłożyć sobie kocyk i po prostu odpocząć.
 

Uwaga - warto jednak mieć na uwadze, że Farma Iluzji uzależnia... Szczególnie dzieci - zawarte w cenie biletu place zabaw, pole dmuchańców, plaża na której można robić wykopaliska a nawet farmowe zwierzaki (króliczki, kucyki i kózki) - to wszystko powoduje, że pobyt na Farmie Iluzji w odczuciu dzieci jest zawsze za krótki... ale czy to źle ? Przekonajcie się sami.

W sezonie zimowym Park Iluzji przekształca się w Park Św.Mikołaja. Oferuje te same atrakcje, wzbogacone o chatę Św.Mikołaja i górkę śniegową. W tym miejscu nie można się nudzić.

www.farmailuzji.pl


 

Muzeum Powstania Warszawskiego odtwarza atmosferę powstańczej Warszawy, pokazuje nie tylko militarne dzieje 63 dni walk, ale także życie codzienne ludności cywilnej. Autorzy ekspozycji postanowili połączyć historię z nowoczesnością, miejsce pamięci ze współczesnymi środkami prezentacji i w ten sposób zakorzenić wydarzenia sprzed 60 lat we współczesnej świadomości narodowej.

Głównymi elementami wystawy są zdjęcia w wielkich formatach, monitory i komputery. Wytyczona trasa przedstawia chronologię wydarzeń i prowadzi przez poszczególne sale tematyczne. Zwiedzający poruszają się w scenerii sprzed sześćdziesięciu lat, chodzą po granitowym bruku wśród gruzów niszczonej Stolicy. Sercem Muzeum jest stalowy monument, przechodzący przez wszystkie kondygnacje budynku. Na jego ścianach wyryte jest kalendarium Powstania, a dobiegające z niego brzmienie bijącego serca symbolizuje życie Warszawy w roku czterdziestym czwartym. Na parterze przedstawiono czas okupacji i sam wybuch Powstania – godzinę „W”. W oddzielnym pomieszczeniu eksponowane są maszyny drukarskie z lat czterdziestych, wszystkie są sprawne i drukują m.in. historyczne obwieszczenie z 3 sierpnia 1944 roku, “Biuletyn Informacyjny” oraz ulotki okolicznościowe.

W przeznaczonej specjalnie dla dzieci Sali Małego Powstańca - jedynej tego typu w Polsce - jasnej i kolorowej, dzieci uczą się historii oglądając teatrzyk powstańczy czy wcielając się w rolę harcerskich listonoszy i sanitariuszek. Najmłodsi goście mają do dyspozycji repliki dawnych zabawek, gry planszowe i puzzle.

W okalającym budynek Muzeum Parku Wolności głównym elementem jest Mur Pamięci, z wyrytymi nazwiskami blisko jedenastu tysięcy Powstańców, którzy polegli w walkach w sierpniu i wrześniu 1944 r. W centralnej części Muru zawieszony jest ważący ponad dwieście kilo dzwon "Monter", poświęcony gen. bryg. Antoniemu Chruścielowi, dowódcy Powstania Warszawskiego.

źródło, foto (Julia Sielicka): www.1944.pl,

Muzeum Fryderyka Chopina w Warszawie - największa kolekcja chopinianów na świecie. Powstały w 1934 Instytut Fryderyka Chopina stworzył początki kolekcji dzisiejszego Muzeum. Przed II wojną zbiory liczyły trzynaście autografów muzycznych i listów, dziś jest to ponad 5 tysięcy obiektów, wśród których znajdują się autografy i pierwodruki dzieł Chopina, jego korespondencja, pamiątki, dokumenty, ważne edycje dzieł kompozytora i jemu współczesnych oraz obrazy, grafiki i rzeźby. Zbiory Muzeum są wciąż powiększane dzięki poszukiwaniom prowadzonym na rynkach antykwarycznych i aukcjach oraz dzięki ofiarności donatorów.

Dział Zbiorów Specjalnych obejmuje rękopisy, druki, zbiory ikonograficzne i pamiątki. Grupa pamiątek obejmuje osobiste przedmioty należące niegdyś do Fryderyka Chopina (fortepian, złoty zegarek, kalendarzyki-notatniki, ołówek, breloczek, spinki do gorsu, pudełeczko na cukierki, chusteczka z monogramem), a także kosmyk włosów i zasuszone kwiaty z łoża śmierci.

Muzyka, zapach i światło to tylko niektóre ze specjalnych efektów, które czekają, aby pobudzać zmysły widzów. Nowatorskie podejście do tematyki życia i twórczości jednego z najwybitniejszych polskich kompozytorów budzi uznanie zarówno wśród miłośników muzyki klasycznej i historyków, jak i artystów. Warto odwiedzić to miejsce.

źródło: www.chopin.museum/pl

Muzeum Narodowe w Warszawie obchodzące w 2012 roku swoją sto pięćdziesiątą rocznicę istnienia to instytucja gromadząca, przechowująca i udostępniająca
dorobek artystyczny pokoleń od starożytność i po współczesność. Wielkie zbiory malarstwa, rysunku, grafiki, rzeźby i rzemiosła artystycznego, wyjątkowa kolekcja późnośredniowiecznej sztuki kościelnej, zbiory sztuki starożytnej i wybitny zespół zabytków z nubijskiej katedry Faras, ciągle niedoceniony zbiór Gabinetu Monet i Medali, kolekcja sztuki Dalekiego Wschodu, fotografii czy wzornictwa to tylko część przebogatych zasobów muzeum.

żródło: http://www.mnw.art.pl/

Starówka Warszawska  (Stare Miasto) jest odwiedzana przez miliony turystów każdego roku. Stare Miasto zostało założone w XIII wieku obok zamku Książąt Mazowieckich (na miejscu starszej części dzisiejszego Zamku Królewskiego). Jest to najstarsze centrum historyczne w mieście. W czasie II wojny światowej Starówka została niemal całkowicie zniszczona. Po wojnie, w przeciągu kilku lat została odbudowana na podstawie starych fotografii i obrazów Bernardo Bellotto (Canalletto), który zatrudniony przez Stanisława Augusta Poniatowskiego udokumentował w swoich pejzażach warszawskich wygląd miasta.  Stare Miasto jest na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Photo 1. Ryszard.flog.pl, Photo 2, 3 Psylex, psylex-photos.deviantart.com

Stolica Polski, tętniący życiem ośrodek wielkomiejski; centrum gospodarcze, kulturalne i polityczne kraju. Zniszczona prawie całkowicie podczas II wojny światowej, dziś zaskakuje odnowionymi i zrekonstruowanymi zabytkami, wplecionymi w nowoczesną architekturę miasta. Warszawa, jako stolica kultury zaprasza do muzeów, galerii, filharmonii i teatrów oraz na imprezy plenerowe, koncerty i wernisaże. Dla aktywnych proponuje hale sportowe, baseny, miejsca dla narciarzy i amatorów joggingu. Spragnionym relaksu i zabawy proponuje szeroki wachlarz restauracji, klubów, pubów i dyskotek.

Photo: PolandisHere

Początki Zamku Królewskiego sięgają XIV w., kiedy to powstała Wieża Wielka- dzisiejsza Wieża Grodzka. Za czasów Zygmunta III Wazy uzyskał kształt zamkniętego pięcioboku. Był rezydencją królewską, miejscem obrad sejmu, centrum administracyjnym i kulturalnym kraju. Zniszczony w połowie XVII w. podczas wojen ze Szwecją, powoli odzyskiwał świetność za panowania Wettinów.W drugiej połowie XVIII w. artyści zatrudnieni przez Stanisława Augusta (Jan Christian Kamsetzer, Marcello Bacciarelli, Dominik Merlini) przebudowali wnętrza komnat, tworząc Apartamenty: Wielki i Królewski. W czasie zaborów (XIX w.) znaczna część zbiorów ostatniego króla znalazła się w Rosji.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości część dzieł sztuki powróciła na dawne miejsce. We wrześniu 1939 r. Zamek został zbombardowany, jednak muzealnicy, pod kierunkiem prof. Stanisława Lorentza, zdołali uratować niektóre elementy wystroju wnętrz i dzieła sztuki. We wrześniu 1944 r. Zamek został wysadzony przez wojska niemieckie. W latach 1945-1970 władze komunistyczne zwlekały z odbudową; decyzję podjęto dopiero w 1971 r. Fundusze na odbudowę do 1980 r. zawdzięczano wyłącznie ofiarności społecznej. W 1984 r. udostępniono zwiedzającym zrekonstruowane wnętrza. Od 1995 r. trwały prace nad konserwacją Arkad Kubickiego i rekonstrukcją ogrodów zamkowych. Zakończenie tych prac oraz remontu pałacu Pod Blachą sfinalizuje dzieło odbudowy kompleksu architektonicznego, jakim jest Zamek. W kwietniu 2009 r., nastąpiło uroczyste otwarcie Arkad Kubickiego, które stały się nową, kulturalną przestrzenią na mapie Warszawy.

żródło: http://www.zamek-krolewski.pl/historia/historia

Photo: majkad.blogspot.com

Muzeum Więzienia "Pawiak" to muzeum upamiętniające więzienie Pawiak, działające w latach okupacji niemieckiej 1939-1944. Powstało w 1965 roku z inicjatywy i przy współudziale byłych więźniów politycznych Pawiaka. Budynek wzniesiono na ocalałych fundamentach podziemnych kazamat VII i VIII oddziału więzienia wysadzonego przez Niemców w sierpniu 1944 roku.  W skład zespołu pomnikowego Muzeum Więzienia Pawiak wchodzą: filar stanowiący fragment bramy wjazdowej, Pomnik Drzewa Pawiackiego - brązowa kopia słynnego wiązu, świadka historii - na którym rodziny ofiar od 1945 roku umieszczały tabliczki epitafijne, betonowy mur z blokami piaskowca okalający teren Muzeum, z symbolicznymi rzeźbami, a także dziedziniec więzienny z pomnikiem.

W Pawiaku, gdzie było miejsce na 950 więźniów, przebywało ich przeważnie ok. 3 tys.  Więźniowie Pawiaka nawiązywali kontakty z pozostającymi na wolności poprzez polski personel obsługi. W więzieniu działały polskie organizacje konspiracyjne, do których należeli więźniowie-lekarze i personel pielęgniarski oraz więźniowie funkcyjni. Dzięki nim udało się uwolnić pewną liczbę więźniów bądź uchronić od rozstrzelania lub wysłania do obozów koncentracyjnych.

Szacuje się, że na około 100 tys. więźniów, którzy przeszli przez Pawiak w latach 1939-1944 – 37 tys. zginęło w egzekucjach, zostało zamordowanych w czasie przesłuchań lub w celach, albo zmarło w szpitalu więziennym. Około 60 tys. więźniów wywieziono do obozów koncentracyjnych, najwięcej do Auschwitz-Birkenau a także do Ravensbrűck, Gross-Rosen, Majdanka, Stutthofu, Sachsenhausen, obozu pracy w Treblince i do Buchenwaldu.

źródło: www.pl.wikipedia.org; www.portalwiedzy.onet.pl

Fot. Tadeusz Stani

Cmentarz Powązkowski w Warszawie to zabytkowa nekropolia stolicy. Wśród ok. 1 miliona osób, pochowanych jest tam wielu znanych i zasłużonych Polaków i Polek, w tym żołnierze powstań narodowych od insurekcji kościuszkowskiej do powstania warszawskiego, działacze niepodległościowi, wybitni pisarze, poeci, uczeni, artyści, myśliciele, lekarze, prawnicy, duchowni. Część z nich spoczęła w założonej w 1925 Alei Zasłużonych. Po 1945 w budynku katakumb zorganizowano mauzoleum, gdzie złożono prochy zamordowanych w obozach koncentracyjnych.

źródło: www.pl.wikipedia.org/

Photo: www.fotopolska.pot.gov.pl

Czar PRL-muzeum życia minionej epoki to pierwsze tego typu miejsce w Warszawie.

Można cofnąć się w czasie do typowego M2, usiąść na półko-tapczanie i posłuchać muzyki z winyli. Do zobaczenia kuchnia z epoki, łazienka z niezniszczalną Franią, kącik dziecięcy i moda PRL.

Tuż obok, w sekcji "Ulica" będzie można poczuć oddech Zomo, wejść do budki telefonicznej czy też zobaczyć jedyny w Polsce stacjonarny saturator. Do obejrzenia czeka również m.in biuro KC, kącik Solidarnościowy, sklep z pustymi hakami czy też poczekalnia z prasówką.

Muzeum oferuje po za biletem wstępu, również usługi przewodnickie oraz wynajem powierzchni pod prywatne eventy.

Bilet wstępu: 8 zł dorosły, 5 zł ulgowy/grupowy. Usługa przewodnicka to koszt 80 zł.

Muzeum jest otwarte codziennie od 10 do 16.

Czar PRL mieści się na terenie Fabryki PZO, przy ulicy Grochowskiej 316/320. Wejście od strony ulicy Głuchej (na przeciwko Soho Factory) lub od Kamionkowskiej.

www.adventurewarsaw.pl/muzeum-prl.html

Początki sanktuarium sięgają drugiej połowy XIV wieku, kiedy książę Władysław Opolczyk sprowadził z Węgier, w 1382 roku, do Częstochowy paulinów, którzy „przynieśli” ze sobą nazwę macierzystego klasztoru - św. Wawrzyńca na Jasnej Górze w Budzie.

Wkrótce potem do klasztornego kościoła, zbudowanego na wapiennym wzgórzu, przekazał książę odnalezioną na Rusi ikonę Matki Bożej z Dzieciątkiem. Według legendy obraz namalował sam św. Łukasz, badacze zaś twierdzą, że pochodzi on z drugiej połowy pierwszego tysiąclecia i jest dziełem malarza bizantyńskiego. Już w XV wieku Jasna Góra stała się popularnym miejscem pielgrzymkowym, jednak prawdziwy rozkwit pobożności maryjnej nastąpił w wieku XVII.

W Częstochowie modlili się papieże, królowie, arystokraci, mężowie stanu oraz przedstawiciele wszystkich warstw społecznych. Jasna Góra była świadkiem wielkich wydarzeń historycznych, jak np. słynnej obrony przed Szwedami w XVII wieku czy Jasnogórskich Ślubów Narodu Polskiego w roku 1956. Obecnie Jasną Górę odwiedza rocznie nawet 5 milionów pielgrzymów.

Zachowane do dziś budowle zespołu klasztornego zaczęły powstawać już w XV wieku. Gotyckie jest m.in. prezbiterium jasnogórskiej bazyliki. W XVII stuleciu klasztor ufortyfikowano według najnowocześniejszych ówczesnych wzorców i przebudowano całość w stylu barokowym. Z tego okresu pochodzi większa część bazyliki i kaplicy Cudownego Obrazu, kaplica św. Antoniego, wieża, refektarz czy sala zwana Rycerską. XVIII-wieczny wystrój posiada m.in. biblioteka, w której zgromadzono około 15 tysięcy inkunabułów, rękopisów i starodruków.

Ważnym obiektem powstałym w XX wieku jest Kaplica Pamięci Narodu, pełniąca funkcję mauzoleum. Cenne wota błagalne i dziękczynne gromadzone są w Skarbcu Jasnogórskim, który mieści się nad zakrystią. Warte odwiedzenia jest także otwarte w 1982 roku Muzeum 600-lecia Jasnej Góry. Postacie o. Augustyna Kordeckiego, Prymasa Tysiąclecia - kardynała Stefana Wyszyńskiego i papieża Jana Pawła II uhonorowano na Jasnej Górze okazałymi pomnikami.

www.silesia.travel

Fot. archiwum Śląskiej Organizacji Turystycznej, Tomasz Gębuś

Pierwsza wzmianka o "zamku Przymiłowice" (późniejszym Olsztynie) pochodzi z 1306 roku. Wzniesiony został na miejscu wczesnośredniowiecznego grodu, rozbudowany w latach 1349-59 z inicjatywy Kazimierza Wielkiego, dla obrony pogranicza śląsko-małopolskiego. Od 1370 r zamek przeszedł w ręce Władysława Jagiełły. Charakterystycznym elementem ruin jest gotycka baszta (donżon) z II połowy XIII wieku o wysokości 35 m, w dolnej części okrągła, w górnej ośmiokątna, z kamienia, a w XV w nadbudowana z cegły. Służyła jako więzienie, zmarł w niej śmiercią głodową Maćko Borkowic - wojewoda poznański z rozkazu Kazimierza Wielkiego. Drugie podzamcze znajdowało się w części pd-zach, z kwadratową basztą obserwacyjną zw. Sołtysią. Cały zamek otoczony był murem obronnym.
 

źródło: http://www.zamekolsztyn.pl

Photo: majkad.blogspot.com