Międzyrzecki Region Umocniony

Międzyrzecki Rejon Umocniony to jedne z największych podziemi fortyfikacyjnych świata i jeden z najciekawszych obiektów architektury militarnej XX w. w Europie. System powstał w latach 30. XX w. na pograniczu niemiecko – polskim, rozciąga na odcinku ok. 100 km. Najważniejszym elementem fortyfikacji jest system podziemnych tuneli wybudowanych w okolicach Międzyrzecza, o łącznej długości przekraczającej 30 km. Podziemia te są częścią Muzeum Fortyfikacji i Nietoperzy w Pniewie, przy którym zorganizowana jest całoroczna trasa turystyczna.

Wbrew zakazowi Traktatu Wersalskiego, Niemcy rozpoczęli w 1927 roku przygotowania do umocnienia swojej wschodniej granicy. Wszystkie działania utajniono, żeby uniknąć interwencji aliantów. Budowa umocnień Międzyrzeckiego Rejonu Umocnionego przebiegała etapami od 1934 roku. W latach 1934-1935 wzniesiono w ramach tzw. linii Nischlitz-Obra (Niesłysz-Obra) pierwsze, lekkie umocnienia, składające się z 12 schronów dla karabinów maszynowych z ukryciem dla armaty przeciwpancernej, tzw. Hindenburg-stand. Podjęto też zakrojone na szeroką skalę prace hydrotechniczne i budowę mostów zwodzonych. Przystąpiono do budowy dziewięciu tam i sześciu mostów przesuwnych. Szkielet fortyfikacji stanowiły 83 schrony, obdarzone propagandową nazwą Panzerwerków, o standardzie „B” i „B1". Jednak fortyfikacji nigdy nie zrealizowano zgodnie z pierwotnymi planami.

źródło:wikipedia